LAOS

LAOS

4000 ISLANDS: DON DET

Onze eerste stop in Laos was Don Det, 1 van de 4000 eilanden. Een mini eilandje, met een sunrise en sunset side. Wij huurden bungalows aan de sunset side en legden ons af in de hangmatten die voor elke bungalow hingen. Zalige bananashakes en koffieshakes voor nog geen euro! Ideaal plekske om een beetje uit te rusten en een beetje rond te hangen. Toen we iets aten, zag ik plots een bekend figuur. Dan (vriend Barbara) liep voorbij met zijn zware rugzak. Ik riep hem en toen waren we met 5.
Die dag hebben we gezwommen naar een verlaten strandje aan de overkant en een wandelingske gedaan door de rijstvelden, waar een slang net voor mijn voeten wegschoot, maar prachtige views. Toen zonsondergang eraan kwam gingen we terug naar onze bungalows, om deze te aanschouwen vanuit de hammocks. Prachtig rode grote zon die in de Mekong (of alleszins een zijrivier) zonk.
Die avond was`t nog een feestje bij ons op het terras, waar alle toeristen 1 waren en samen whiskey deelden en alle tafels samen schoven, maar wij vonden het maar een beetje opgezetten boel en een reden om totaal scheef te gaan, en wij hielden ons er dus vantussen.

De volgende dag huurden we fietskes, Mies en Jeroen waren er toen ook terug bij (toen waren we met 7). We fietsten het eiland rond en over een brug naar een ander eiland, waar we een superzalige waterval zagen. Ik dacht dat ik al genoeg watervallen ad gezien in NZ, maar dit was toch weer de moeite waard!
Iets verder was er een ministrandje tussen de jungle en rotsen. We waren er alleen en het water bracht spijtig genoeg niet echt verkoeling want het was warm.
Erna op`t gemak teruggefietst, met enkele tussenstops om iets te drinken.

CHAMPASSAK

met de tuk tuk op een bamboeplatform dat ons aan de andere kant van de rivier afzette: maffe oversteek! Dan naar Champassak en daar de tempel Wat Pu bezocht na alweer een goeie klim in de hitte. Alweer 2 slangen gezien daar, tempels, graven, irrigatiekanaal, grotten, en een mega uitzicht alweer.
Er waren vrouwen daarboven die fruit uit de bomen aan het plukken waren met behulp van lange bamboestokken, aan het einde gespiest. Die stokken waren zeker 6 meter hoog en dus moeilijk om te balanceren en dan nog eens rond het fruit te mikken. We probeerden te helpen en mochten mee genieten van hun oogst. Echt grappig ook die vrouwen lagen constant in een deuk van`t lachen.

TAPAXOEM

De volgende dag stonden we op om zonsopgang te zien, wat niet gelukt is aangezien het bewolkt was, en erna bus op.
De zetels waren kapot, de middengang zat compleet vol, het was veel te warm en iedereen zat de uren te tellen.
In Tapaxoem sliepen we 2 nachten in bungalows, met een zaaaalige badkamer! Ne groten regendouche, betegelde badkamer, net wat we konden gebruiken!
We hadden lekker eten, veel pintjes, een veranda-achtig iets om te relaxen. We bezochten daar ook nog een tempel met een reuzen gouden Boeddha, en voor de rest genoot ik vooral van de rust.

VIENTIAENE

De hoofdstad van Laos, waar we veel te lang zijn gebleven. We bezochten de winkelkes, gingen naar de kliniek op Barbara aar verjaardag voor onze huidinfectie, en aten ne zalige pizza in een Belgisch restaurant, met ne Leffe erbij joepie (soms kon het eens deugd doen om geen rijst of noedels te moeten eten)! Barbara kreeg haar verjaardagstaart met daarop: `happy bitday barbara`, en de volgende dag opnieuw afspreken met Lou Lou en Kirsty (toen waren we met 10). Een beetje rondhangen, marktje bezoeken, gaan mediteren in een tempel waar ik toch mijn lach moest inhouden als ik iemand van ons in het oog kreeg en waarbij mijn benen ongelooflijk zeer deden van zolang in dezelfde houding te moeten zitten.
De volgende dag alweer in de hitte rondlopen. ons visum voor Vietnam gaan regelen en toen gaan bowlen.
Ik was als eerste aan de beurt in mijn team, en mijn eerste worp was meteen raak: ik vloog tegen de grond en den bal vloog in de goot. Iedereen lag strijk, en khad niets dan een klein schaafwondje, wat wel 3 weken heeft aangesleept, is beginnen infecteren, en waarvoor ik uiteindelijk antibiotica heb geslikt om et te doen genezen. (wondjes in Azie zijn gevaarlijker dan je denkt!) Toen et uiteindelijk genezen was (een week geleden), ben ik gevallen met brommer en nu ligt knie helemaal open: Murphy!
Daarna kwamen Wouter en Liesbeth toe (toen waren we met 12!), en we praatten bij over Sint-Niklaas en mijn reis. Supercool om iemand van het thuisfront te zien en khad een beetje zenuwen.
Voor de rest bezochten we nog enkele tempels en stoepa`s en gezellige barkes en restaurantjes en winkelkes en vanalles.

VANG VIENG

Toen we eindelijk uit Vientiaene geraakten, gingen we richting Vang Vieng. We checkten in in bungalows en verkenden het stadje.
De volgende morgen bezochten we grotten, supercoole grotten, waar we konden zwemmen in het helder lichtblauwe water en tot in de grot zwommen.

Na de middag gingen we dan tuben: op ne binnenband van nen truck de nam kong afvaren en dan allemaal barkes passerend. We kwamen toe aan de startplaats. We sprongen op onzen band en begonnen te drijven. We zijn dan gestopt aan een rustiger cafeeke, waar ook de hoogste swing was. Supermaf, een kramiekelig bouwsel van bamboe tot 15 meter hoog of zo, waar ge dan een bar moest pakken en dan vloogde over de rivier, terug omhoog en dan weer in de andere richting. Die bar was veel te hoog voor mij om te grijpen, en kon dus maar 1 hand ernaartoe reiken, moest dan springen en met mijn ander hand de andere kant grijpen, waardoor ik geen grip had en dus direct losliet en 15 meter naar beneden viel in de Mekong. Als ik boven water kwam kreeg ik nen band tegen mijn hoofd gegooid en trokken ze mij terug aan de kant. Ik moest en zou het kunnen dan he, maar na de 2e keer van zo hoog vallen had ik genoeg van de schok die ik telkens kreeg als ik in het water viel, en probeerde ik de superzalige glijbaan, waarbij ge ook superver en hoog vloog op het einde aangezien die terug in een curve omhoog ging, en de death ride. Na dus wa gespeeld te hebben op deze attracties terug op de band, nog 1 cafeeke aangedaan en dan richting bungalows en avondeten.

LUANG PRABANG

Na Vang Vieng vertrokken we met ons prive minibuske dan naar Luang Prabang, via echt prachtige wegen met super uitzichten over en door de bergen. In da buske ben ik dan ook kleren vergeten die in een zak zaten te drogen.
Luang Prabang was de eerste stad waar ik veel gekocht heb: de avondmarkt was supergezellig en er waren supermooie souvenirs.

We zijn daar ook de grotten met 1000en Boeddhas gaan bezoeken per boot, enkele tempels en de watervallen.
Deze watervallen waren geweldig! Het leek allemaal `man-made`, het superheldere lichte blauwe water met de jungle errond, de perfectie van een grote waterval, waarna allemaal kleintjes elkaar opvolgden over mooie witte rotsen met groen mos, vlinderkes die overal rondfladderden, en poelekes waar we konden zwemmen. Gelukkig waren we vroeg vertrokken zodat er nog niet veel volk was, en we sprongen van de watervallen en slingerden aan een touw in nen boom.
Superzalig verfrissend!

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Lou, Lou en Kirsty, die naar cambodja vertrokken.

NONG KIAOU

Wij vertrokken met de rest (toen waren we nog met 9) per boot of bus naar Nong Kiaou, een dorpje noordelijk van Luang Prabang, in de bergen, en ongelooflijk rustig. Hier konden we ontspannen en meer het echte Laotiaanse leven beginnen proeven. We verbleven bij meneer en mevrouw Lington, supervriendelijke mensen.

De eerste dag hebben we fietsen gehuurd daar en zijn we in de bergen beginnen rondfietsen, grotten bezocht en via charmante kleine dorpjes gepasseerd. Toen ik op een paadje naar beneden was gegaan om de waterval te zoeken, begon het te stortregenen. In een paar seconden waren we kletsnat. Liesbeth, Wouter en Mies stonden boven op mij te wachten en dan hebben we, nadat Mies en ik onze camera`s beschermden, en Liesbeth de hare bovenhaalde (waterproof), een regendansje uitgevoerd en zijn we verder gefietst. Na 1 minuut vonden we shelter in een garage in een dorpje, maar toen was de bui over.

Verder op de terugweg begon het alweer te stortregenen, en toen heb ik mij ergens in een huisje gezet, Liesbeth en Wouter vergezelden mij en we dronken dan maar enkele frisse beer Lao (640 ml per fles voor 1 euro). De rest van de dag nog een beetje rondgefietst.

De dag erna hebben we dan een wandelingetje gemaakt aan de oever van de Nam Ou. We kregen een show van kindjes in een dorp, die allemaal spontaan aan het dansen en zingen waren en met stokken aan het speelvechten waren. Supercool!

Toen was het ook tijd om afscheid te nemen van Liesbeth en Wouter, die ook naar Cambodja vertrokken. Toen waren we nog met 7.

MUANG NGOI

We gingen verder stroomopwaarts op de Nam Ou. We leerden een oudere vrouw kennen op de boot die ons uitlachte en met gebaren vanalles aan ons probeerde wijs te maken. Een supergrappig figuur, die ons in Muang Ngoi dan ook naar haar familie heeft geleid, die bungalows verhoorden en een restaurant bezitten.

We zijn een dag mee uit vissen gegaan met deze familie, met netten die we leerden uitgooien en met behulp van een boot rondspanden, om dan de uiteinden samen te brengen, en de vissen daarna uit het net moesten wringen. Het was echt te gek!
Die middag hebben we dan onze vangst klaargemaakt, en een feestmaal gegeten met gegrilde vissen (ik heb dan ook volledig vissen met kop en al opgegeten), vissoep, papaya salade (heerlijk!), en de nimmer ontbrekende sticky rice natuurlijk.

Echt een supercoole ervaring! De man van het gezin, Doon, is een groot klein kind die zich perfect voelde als hij in het water kon spelen, mama Nam is een temperamentvolle, lieve, luide, lachende vrouw (net als haar moeder Poe die we in de boot hadden leren kennen). Het zoontje was een heel stil teruggetrokken maar lief manneke, net als de oudste dochter. De jongste dochter dan, Cham Poe en als 2 druppels water gelijkend op haar papa, was een luid, energetisch, spelend en ongelooflijk schattig meisje.

Die avond kregen we dan weer iets nieuws voorgeschoteld: het embryo en pancreas van een waterbuffel. Dit is een heel speciaal en duur gerecht, aangezien ze nooit zomaar een zwangere moederbuffel zouden doden, en het was dan ook een hele eer om dit te kunnen eten. Het smaakte echter helemaal niet goed en de textuur was ongelooflijk vies. Met veel limoensap is het toch gelukt om het hele bord naar binnen te spelen (Jeroen heeft zijn best gedaan!)

We zijn die avond ook naar een babyborrel gegaan, of eerder het pas geboren kindje gaan bezoeken op zijn matje in een houten hutje. De kindjes krijgen pas een naam na 2 maanden of zo. Die avond was iedereen in het dorp wel al geod beschonken van de overvloedige Lao Lao rice wine.

Op een andere dag zijn we dan gaan wandelen naar een ander dorp: Bana, dat volledig omgeven en verscholen ligt tussen de groene rijstvelden. Een prachtige wandeling, op de randen van de rijstvelden lopend, door de rivier, via grotten. Op onze weg zagen we een lange, zwart met geel gestreepte slang en blijkbaar zeer giftig. Ook bloedzuigers lagen op de loer.

Na deze prachtige wandeling keerden we dan terug voor Nam haar overheerlijk avondbuffet.
Voordat we daar vertrokken maakten we een guestbook voor de familie en namen we afscheid.

Daarna de boot op naar

NONG KHUA
Laatste dorp voor Vietnam.

Daar besloten Mies, Nancy en ik om een trekking in de bergen te doen van 3 dagen, en we zouden de anderen dan ontmoeten in Sapa in Vietnam erna.

Die trekking was een ongelooflijke ervaring. We zochten naar een gids in het dorp, die er eigenlijk niet was, want geen enkele toerist komt naar daar om te gaan trekken. We werden geleid naar de enige persoon in het dorp die Engels sprak: Mister Bounma. Hij wou ons wel door de bergen gidsen voor 3 dagen, langs bergtribes die in kleine dorpjes leven.
Toen we vertrokken met de tuk tuk regende het. We betwijfelden onze keuze even omdat we opgesplitst waren en 3 dagen in the middle of nowhere zouden zitten. Het werd erger toen we vragen begonnen te stellen aan mister Bounma.

Zitten er tijgers in deze jungle? Ja
Slangen, bloedzuigers, apen, andere gevarlijke jungle beesten? Ja
Spreken die mensen in de dorpen Laotiaans? Nee
Spreek jij hun taal? Een beetje
Weet je de weg? Nee, maar dat kan ik in de dorpen vragen
Ben je al eens in deze bergen geweest? 3 jaar geleden 1 keer, andere route.

En natuurlijk fokten we elkaar nog een beetje op zodat we er allemaal niet gerust meer in waren.

Toen we aan onze vertrekplaats kwamen, waadden we door de Nam Ou, dus schoenen vlogen al direct uit, wat zo bleef voor de eerste helft van de eerste dag.

We wandelden langs rijstterassen, door de bergen, en kruiste een rivier zo n 100 keer. Bounma maakte ons eten in een rustplaats voor de farmers op een klein vuurtje, gooide later alle plastic op het vuur en hing er met zn neus boven, waardoor wij grote ogen naar elkaar trokken, maar liep met zn hand voor zn mond naar buiten als ik mijn muggenspray bovenhaalde. Hoe mensen toch kunnen verschillen in ideeen over vergifitgd worden!

De rest van de dag was het een ongelooflijk steile klim omhoog langs kleipaden, waardoor we een halve stap naar beneden gleden bij iedere stap omhoog.

Het eerste dorp waar we aankwamen was compleet verlaten. Blijkbaar leefde daar een half nomadische stam die andere oorden met nieuwe vruchtbare gronden had opgezocht. Het was hoog in de bergen en leek spookachtig, met alle verlaten houten hutjes, waar nog vanalles in stond, overal nog stapels hout, zodat het eerder leek of ze verdreven waren. Hier had mister Bounma niet op gerekend, en ik was al bang dat ons dorp waar we zouden slapen ook verlaten zou zijn.

We liepen verder door de jungle (sloegen ondertussen de bloedzuigers van onze voeten) en rond 17u kwamen we aan in het eerste dorp. Ze hadden er nog nooit een blanke gezien, dachten dat we te voet waren gekomen uit Belgie, en waren ongelooflijk vereerd met ons bezoek.

We kregen eerst al 12 shotjes rijstwijn in een hutje (nooit weigeren en altijd even aantal shotjes drinken, nadat de gastheer heeft gedronken schenkt hij de gasten, tot de fles leeg is). Toen we in het huis van de hoofdman arriveerden, en alle kindjes van het dorp zich rond ons verzameld haden om ons te bekijken, kregen we nog 4 shotjes elk, werd een haan voor onze ogen geslacht en klaargemaakt, en aten we ook rat-en vleermuizensoep, waarbij de beenderen, kop, poten en staart van de rat ook worden gegeten. We zaten op een verhoogd platform in de hut, het hele dorp keek toe hoe we aten en de hoofdman vertelde hoe vereerd hij was en dat de geesten geluk zou brengen naar het dorp door onze komst. Ze geloven in natuurgeesten daar en er is een heilige berg waar geen bomen gekapt mogen worden en waar de vruchtbaarheid maximaal is. Ze geloven ook in geesten die van mens tot mens kunnen overgaan, en als slechte geesten in iemand terecht komen moeten deze verdreven worden, waardoor mensen sterven of vluchten. Zo was er zogezegd een dorp waar we zeker niet naartoe mochten omdat het vol slechte geesten zat. Heel vreemd allemaal, maar superervaring. We sliepen op een matje en stonden vroeg op want de spiritman kwam die dag voor een ceremonie om een zieke oude vrouw te genezen. Er werd een biggetje geslacht en het bloed werd over de rug van de zieke vrouw gewreven, er werd met bamboe en rook gewiegd en ondertussen was de spiritman aan het chanten en zingen.

We trokken verder door de echte ondoordringbara jungle zonder pad en waar alle vegetatie tot 15 meter boven onze hoofden steeg. Na enkele uren hielpen we een vrouw met haar 2 kinderen te werken op een rijstveld, terwijl Bounma lunch klaarmaakte. Die vrouw was alweer overgelukkig met onze komst.

Alweer liepen we verder langs prachtige kliffen, op de toppen van de bergen, met de meest prachtige uitzichten. We kwamen aan in het volgende dorp, waar we ons moesten wassen aan het enige kraantje in het dorp op het hoofdplein, en alweer kwam het hele dorp dit spektakel aanschouwen. Aangezien we geen Sarong hadden (een doek die vrouwen rond hun lichaam dragen als ze zich wassen, ze zijn nooit helemaal naakt of zelfs geen exposure die verder gaat dan armen benen en hoofd), wasten we onze armen en benen en hoofd, maar de rest lieten we voor wat het was, waardoor ze waarschijnlijk dachten dat we ons nooit helemaal wasten want we kregen rare blikken.

We waren kapot en kropen vroeg in ons bed.

De derde dag wandelden we verder en kwamen we uit op een marktje waar vele bergvolkeren aan ruilhandel doen, en waar ze soms 2 dagen voor wandelen.

Echt zalig om alle traditionele kledij en koopwaar te zien, en ja, alweer rijstwijn. We keerden zat terug huiswaarts.

Die nacht vertrokken we richting Vietnam om de dus tot nu toe echt ergste busrit ooit mee te mogen maken.